ŞİİR; TUBA TOPRAK
SESLENDİREN; MEHMET KARADAYI
Şu kirli şafakta nuruna hasret
Yakup’ça isterim bekletme n’olur
Diller süslü püslü yürekte nefret
Sabrıma kahrını ekletme n’olur
Nefsimin sazına tutarken ritim
Meryem’ce yanmaktı ebed niyetim
Cürmün yuvasında oldum bir yetim
Ruhumda aşkını tekletme n’olur
Ne gerçekte ayık ne mestim düşte
Amel dedikleri muhtaçmış rüşte
Bir kuru tebessüm saklı gülüşte
Dağları sineme yükletme n’olur
Rabbim sa’yinizi meşkur eylesin.