Bahar da son bulurmuş meğer!
Her şeyin sona erdiği gibi…
Hayallerin baharı…
Umitlerin baharı…
Arzuların baharı…
Tıpkı mevsimlerin baharı gibi son bulurmuş işte.
Son bulur da “Son Bahar” olurmuş ismi.
Fakat bazen bizim Sonbaharımız, düşünmediğimiz, Nevbaharlar getirir.
O dökülüşler, yıkılışlar…
Yaprakların kendilerini rastgele ölüme teslim edişi gibi.
Umitsizliğe teslim olmak…
Ve yerini boşluğa bırakırcasına,
Sessiz sedasız, fakat içten haykırışlarla ümitsizliğe teslim olmak.
Ve koca bir hiç olmak!
Ama gel gör ki yeniden filizlenirmiş meğer ağaçlar.
Çiçeklerle rengarenkleşirmiş meğer çimenler.
Ve sen anlarsın ki, bazen son sandığın anda yeniden canlanır herşey.
Biraz sabır ve metanet…
O yıkılışlar güçlendirirmiş seni.
Nevbahar gibi Nevhayat yaşaman adına…
Engellere rağmen yoluna dimdik devam etmen adına…
Ve dersin ki;
varsın gece olsun,
karanlık devam etsin.
Varsın, Sonbahar yaşasın ömrüm!
Sonbahar sonsuz değildir ya!
Ve umidin fısıltısı:
“Bekle, daha nice baharlar bekliyor seni! “ dercesine…
Sedalı sessizlik…
Zebunniso Asrorova
