Abdülkadir DOĞAN
Meşke davet etti, gökçek yüzlü yâr.
Methini dinlerken, yüzün büz gönül.
Söz hakkı lütfetti, gerçek sözlü yâr.
Sen seni ünlerken, sözün süz gönül.
Gözün derdi hüsün, çağlâ gözle yâr.
Güfte yazdı hazin, sazda söz gönül.
Sözün verdi hüzün, dağla düzle yâr.
Beste yaptı yazın, bozdu güz gönül.
Güzel görüp güzel, düşün olsun yâr.
Değer bulur hayat, sazla söz gönül.
Yüz-el sürüp gazel, özün örtsün yâr.
Meğer budur AYAT, yazla güz gönül.
Tarım ekim-biçim, hasat vaktim yâr.
Toprağın sel almış, kalen düz gönül.
Malım evim hiçim, kesat bahtım yâr.
Yaprağın yel almış, gelen güz gönül.
Ba’sü ba’del mevtim, varak gibi yâr.
Nevruz erzak taşır, döker yaz gönül.
Ba’se bedel sevdim, toprak dibi yâr.
Neyruz azık taşar, ambar güz gönül.
Gülzarım bozuldu, bülbül gülsüz yâr.
Yaşım kemâl buldu, buruk yüz gönül.
Kervanım düzüldü, düldül çülsüz yâr.
Kış bahar yaz oldu, doruk güz gönül.
Meşk : Yar ile sohbet
Ba’sü ba’del mevt: Yeniden Diriliş
Varak : Yaprak
Neyruz : Yaz günü
Düldül : Binek at
Çülsüz : Çıplak
