Abdulkadir DOĞAN
Meşke davet etti, gökçek yüzlü yar.
Methini dinlerken, yüzün büz gönül.
Söz hakkı lütfetti, gerçek sözlü yar.
Sen seni ünlerken, sözün süz gönül.
Gözün derdi hüsün, çağlâ gözle yar.
Güfte yazdı hazin, sazda söz gönül.
Sözün verdi hüzün, dağla düzle yar.
Beste yapdı yazın, bozdu güz gönül.
Güzel görüp güzel, düşün olsun yar.
Değer bulur hayat, sazla söz gönül.
Yüz-el sürüp gazel, özün örtsün yar.
Meğer budur AYAT, yazla güz gönül.
Tarım ekim-biçim, hasat vaktim yar.
Toprağın sel almış, kalen düz gönül.
Malım evim hiçim, kesat bahtım yar.
Yaprağın yel almış, gelen güz gönül.
Ba’sü ba’del mevtim, varak gibi yar.
Nevruz erzak taşır, döker yaz gönül.
Ba’se bedel sevdim, toprak dibi yar.
Neyruz azık taşar, ambar güz gönül.
Gülzarım bozuldu, bülbül gülsüz yar.
Yaşım kemâl buldu, buruk yüz gönül.
Kervanım düzüldü, düldül çülsüz yar.
Kış bahar yaz oldu, doruk güz gönül.
Meşk : Yar ile sohbet
Ba’sü ba’del mevt: Yeniden Diriliş
Varak : Yaprak
Neyruz : Yaz günü
Düldül : Binek at
Çülsüz : Çıplak