GÜNEŞİN ÖPTÜĞÜ YAPRAKLAR
Bir yaprak düşüyor, ölüyor insan.
Ölüm de, sonbahar kadar çabuk unutuluyor.
Sevilmiyor da, var olan seveni ise de az.
Kim sever (ki) yağmuru, havanın kararsızlığını
Hastalık getiren rüzgarı, yerleri dolduran yaprakları?
Ölüm unutuluyor, ama ölen tatsız bir acı bırakıyor.
Gününü yarın varmışcasına savuruyor.
Önemsizler, önemliler ile rol değiştiriyor,
Ne yaptığını, o da bilmiyor.
Kimse uyanmak, gerçekler ile yüzleşmek,
Savaşmak, hatırlamak istemiyor.
Kimse, ne uğruna olduğunu anlamak, bilmek istemiyor.
Ne yazık ki, kimse de bilmiyor.
Yarın oluyor, ölüm öpüyor yaprakları.
Yapraklar düşüyor, etrafda dolup gözlerde taşıyor.
Yaprak kuruyor, sonbahar bitiyor ve unutuyor.
Yarın geliyor, çok geç oluyor.
Bu defa, artık kimse uyanamıyor.
ELİF AYDIN
